Στον "Προορισμό του ανθρώπου" του Johann Gottlieb Fichte περιλαμβάνονται τρία βιβλία, τα οποία περιγράφουν τρεις διαφορετικούς προσανατολισμούς της φιλοσοφικής σκέψης: η Αμφιβολία, η Γνώση και η Πίστη.
Το πρώτο βιβλίο παρουσιάζει τις θεμελιώδεις παραδοχές του καρτεσιανισμού εν γένει, ο οποίος εν συνόλω λαμβανόμενος εισηγείται ένα σύστημα ετεραρχίας, ήτοι υποτέλειας της ανθρώπινης νόησης σε ξένες προς αυτήν αρχές.
Το εναρκτήριο ερώτημα του δευτέρου βιβλίου αφορά στην έννοια του νοούντος εγώ, το οποίο σε αντιδιαστολή προς την παραπάνω θεώρηση δεν τίθεται ως πράγμα (res cogitans) αλλά ως πράξη ελευθερίας. Η φιλοσοφία στην οποία εδράζεται το συνολικό επιχείρημα του δευτέρου βιβλίου είναι ο καντιανός κριτικισμός, ο οποίος συνταυτίζει το Είναι με την παράσταση. Κατά τον Fichte, ο κριτικισμός έχει ως αναγκαία συνέπεια την απώλεια του Είναι και, ως εκ τούτου, οδηγείται στον σκεπτικισμό.
Το τρίτο βιβλίο, που φέρει τον τίτλο η Πίστη, αναλαμβάνει, ακριβώς, να καταδείξει ότι το χαμένο Είναι του καντιανού κριτικισμού επανακτάται μόνο στο πλαίσιο της αυτοτέλειας της ηθικής πράξης.